Af en toe een survival tocht

Dag6   32km

Na een lange wandeldag volgt meestal een kort verhaal. Vaak moet er nog iets gebeuren zoals het uitzoeken  en regelen van een overnachtingsplaats,eten bereiden, Je bed gereedmaken enz. Vandaag is het niet anders. Met name het vinden van een slaapplaats is on deze periode van het jaar erg lastig. De meeste herbergen gaan pas in april open. Ik heb al diverse keren nee te horen gekregen toen ik vroeg om een slaapplaats. Voor het weekend heb ik nog geen plek. Misschien moet het toch maar een hotel worden. Ik voel me daar niet zo prettig in mijn wandelaarskloffie. Bovendien kan het bekoorlijk in de papieren lopen. Maar nood breekt wet. De reden dat ik een wat langere dag gelopen heb heeft ook te maken met het gebrek aan overnachtingsplekken. Het was een pittige wandeling vandaag. Niet alleen vanwege de afstand,maar vooral van de terrein gesteldheid. Het was weer flink klimmen en dalen. Op verharde wegen is dat goed te doen. Op smalle bospaadjes wordt het al een stuk lastiger. Als de weg dan ook nog versperd wordt door omgewaaide bomen,wordt het een hels karwei. Mezelf omhoogslepen,omgevallen bomen ontwijken,overmaken stappen,zo ploeteren ik voort. Totdat een grote boom mij de weg versierde. Hij lag zo'n 80 cm bovengrond.Wat doe je dan, bukken en eronderdoor.Met een rugzak op je rug valt dat nog niet mee. De rugzak was net iets te hoog. Dan maar op mij knieën. Daarna moet je nog weer overeind  zien te komen met je rugzak. Ook dat is weer gelukt.Het volgende obstakel diende zich al weer aan. Een enorme boom. Daar kon ik onmogelijk onderdoor. Dus eroverheen. Gelukkig heb ik lange benen,dus zwaaide ik mijn linkerbeen tot op de boom. Met mijn handen greep ik een tak van de volgende boom vast zodat ik mij over de dikke boom kon trekken.Op die manier kon ik mij door het bos werken. Toen ik tenslotte een modderig pad zag,ben ik daar zelden zo blij mee geweest als nu. Alles beter dan deze hindernisbaan. Het was een ware survivaltocht. Daarbij kwam dat ik diverse keren het GPS signaal kwijt was,waardoor ik meerdere keren verkeerd liep. Ik heb daarom de nodige kilometers extra gelopen. Na vervolgens flink opgeschoten te zijn op verharde wegen werd ik weer het bos ingeleid. Nauwelijks omgewaaide bomen Gelukkig. Wel een pad dat uitkwam op een snelstromende beek. De beek was te breed om eroverheen te kunnen. Gelukkig hoefde ik niet al te ver terug te lopen om een bruggetje te vinden.Door al het gezoek in het bos was mijn telefoon ook behoorlijk leeggemaakt. Gelukkig kon ik in Eguzon in een borreltje met een cola erbij mijn telefoon weer wat opladen. Ik zag het al voor in het donker mijn weg moeten vinden,zonder hulp van de GPS van mijn telefoon. Gelukkig heeft het zover niet hoeven komen. Toen ik nog zo'n 6 tot 7 km te gaan had liet mijn GPS het weer afweten.Ik vroeg daarom een mevrouw naar de weg. Haar antwoord was,welke nationaliteit heeft u.toen ik Nederlandse zei,antwoordde ze,loopt u maar even met me mee. Dat deed ik dus. Haar man die het hek aan het schilderen was,bleek Nederlander te zijn.Hij kon me haarfijn uitleggen hoe ik moest lopen. Nog 1 1/2 uur lopen tot mijn bestemming,dat ging lukken.Na ongeveer een half uur kwam me een auto achterop rijden. Het bleek de Nederlander te zijn. Hij zei dat het heel snel donker zou worden en hij wilde mij wel naar mijn bestemming brengen.De pelgrimsherberg bleek eerder zijn woonhuis geweest te zijn.  Normaalgesproken vind ik dat ik de hele weg moet lopen. Je laten brengen voelt een beetje als smokkelen. In dit geval had ik misschien wel meer dan 4 km opgelopen. Ik nam zijn aanbod dan ook graag aan. Nou al met al toch nog een heel verhaal geworden.Morgen weer een nieuwe dag,zien wat deze ons gaat brengen.           Tot dan.