Bergen en dalen

Dag 12 Leffe Givet(fr.) 21 km

Na het ontbijt, waarbij ook twee gasten van de Abdij en een Belgische Pelgrim uit Antwerpen aanwezig was ben ik weer verder gegaan. De Belg was even daarvoor al vertrokken. Op de rustpunten kwam ik hem telkens tegen. Ik had vernomen dat de aangegeven route langs de oostelijke Maasoever, vanwege de hoge waterstand moeilijk begaanbaar was. Bovendien moest je met je rugzak over een steile rots van zo'n 5 m hoog. Aangezien ik hoogtevrees heb leek mij dat ook geen aanlokkelijk vooruitzicht. Ik heb daarom besloten om via de westelijke Maasoever te gaan. Het was een mooie, maar ook pittige tocht. Kilometers lang over smalle landbouwpaadjes omhoog klimmen. En dan weer via geasfalteerde haarspeldbochten naar beneden suizen. Ik kwam zo hard de dorpjes insnellen dat ik vreesde geflitst te worden. Mijn voeten deden het goed totdat ik het eindpunt naderde. Toen ging ik onder beide voeten steeds meer pijn. Toen ik op het afgesproken tijdstip voor de poort van de Refuge stond was daar niemand aanwezig. Dat was weer een teleurstelling want ik was hard toe aan rust, vooral voor mijn voeten. Ik snake ook naar een koel glas water. Het was behoorlijk warm en mijn watervoorraad was inmiddels op. Na even met de beheerder gebeld te hebben kwam deze er al snel aan. Hij legde alles over de benutting van de refuge uit en zo snel hij was gekomen zo snel was hij ook weer vertrokken. Eerst maar even de stad in om wat eten in te slaan. Dat viel nog niet mee met mijn pijnlijke voeten. Strompelend bewoog ik mij voort. Gelukkig was de carfour niet ver. Een pizza voor in de combimagnetron, wat yoghurt na, nog wat cola voor vanavond en brood en fruit om de ochtend te beginnen en ik was weer klaar. 

Ik heb ook een besluit genomen! Oorspronkelijk lag het in mijn bedoeling om via Parijs te reizen en daarna de Camino del Norte te gaan lopen. Ik had al iemand gevonden die een slaapplaats in de Sacre Coeur zou kunnen regelen. Wie wil daar nou niet slapen! De moeilijkheid is echter dat de route over de via Monastica waar ik nu op loop, naar Parijs, weinig belopen wordt. Er zijn daarom ook weinig slaapplaatsen bekend. Ik vind het het nu soms lastig een overnachtingsadres te regelen. Dus in plaats van via Parijs ga ik de route over Vezelay nemen(zie kaartje) Dat is één. Dan de Camino del Norte. Die is zwaarder en minder belopen dan de Camino Français. De Camino Français is, zonder hiermee ook maar iemand te kort willen doen, soms ook een beetje een circus. Massa's mensen die hun rolkoffer van hotel naar hotel laten brengen en onbepakt op weg gaan. Nu mag iedereen het natuurlijk ook op zijn manier doen, maar het is niet de mijne. Al lopend ben ik tot het inzicht gekomen dat ik vaak geneigd ben de moeilijke manier te kiezen. Misschien om mezelf te bewijzen en ook om te laten zien dat ik uniek ben. Dat hoeft nu niet meer zo heeft deze tocht mij laten zien. Bij momenten is het erg zwaar, uitdaging genoeg. Uniek ben ik net als ieder ander.                                                        Nu zijn jullie ook op de hoogte, goed weekend en au revoir, Drikus