Even pas op de plaats

Dag 33 Saint Reverien Breuil 15 km

Ik zit hier in pelgrims herberg Un pas a la fois. Bert en ik kwamen hier vanochtend na een wandeling van 15 km om ca. half twaalf aan. Eerst hadden we voor de zoveelste keer afscheid genomen van Simon, die door liep naar de camping in Premery.Nu ik wat tijd heb is het misschien goed om even een pas op de plaats te maken en eens bij enkele zaken stil te gaan staan. Wat me vooral in Frankrijk is opgevallen is dat mensen vaak heel erg aardig tegen pelgrims doen. Ze steunen je met woorden als bon courage en bonne route. Ik wacht nog op het moment dat iemand mij bonne route 66 toe roept. Regelmatig zetten meensen hun auto aan de kant en beginnen dan een kort praatje. Onlangs gebeurde dat zelfs door een boer met een trekker. Auto's toeteren en de inzittenden zwaaien je toe. Soms ging ik me door die positieve belangstelling wat ongemakkelijk voelen, alsof ik op een voetstuk geplaatst werd. Dat vind ik ook te veel eer voor wat ik doe. Later begreep ik van een Fransman dat het lopen van de Camino voor gelovige Fransen betekent niet dat ze in de hemel komen. Ook het helpen van pelgrims die de Camino lopen vergroten je kansen om toegang tot de hemel te krijgen. Tijdens het lopen, vooral als je alleen loopt, krijg je veel gelegenheid om na tete denken. Tijdens dagen dat ik last had van mijn blaren had ik veel steun bij de gedachte aan de muziek van Pink Floyd. Ik ben al 50 jaar fan van Pink Floyd. Des te ouder ik wordt, des te beter ga ik hun muziek vinden. Ik waardeer Roger Waters, die op jonge leeftijd zijn vader verloor en een moeizame relatie met zijn moeder had. Roger is pacifist en ervaart een muur (The Wall) tussen zichzelf en zijn medemens. Het zou zo maar over mij kunnen gaan. Tijdens de Camino is er geen muur meer. Mensen en gebeurtenissen komen op mijn pad, alsof het allemaal vanzelfsprekend is. Heel wonderlijk hoe veel dingen gaan zoals ze gaan, zonder dat ik er moeite voor hoe te doen. Een van de weinige dingen die me moete kosten is het pijnvrij worden vanwege mij blaren. In moeilijke momenten denk ik dan aan mijn favoriete song van Pink Floyd:Comfortebly Numb. Een mysterieuze tekst gevolgd door een geweldige gitaarsolo van David Guilmoor. Behalve dat de tekst een diepere betekenis heeft, hoor ik er ook iets in terug van iemand met pijn(blaren) die zelf een vorm van verlichting van de pijn heeft gevonden. Daar herken ik mijzelf ook in. Pijnstillers helpen maar tijdelijk. Door ondanks pijn toch te gaan lopen ontstaat er op een gegeven moment een soort verdoving, die het verder lopen mogelijk maakt. Pink de hoofdpersoon uit de song heeft het over Comfortebly Numb, aangenaam verdoofd. Als hij bij de dokter komt wil deze hem een injectie geven om de pijn te verzachten. Pink zegt onder anderen:Toen ik een kind was had ik koorts, mijn handen voelden als twee ballonnen. Nu heb ik dat gevoel weer. Ik kan het niet uitleggen, je zou het niet begrijpen. Ik ben aangenaam verdoofd. Mensen begrijpen soms niet hoe het is om met pijnlijke blaren te lopen. Ze proberen je allerlei adviezen te geven om in ieder geval geen pijn meer te hoeven voelen. Al die adviezen hebben nog niet tot een oplossing geleid. Door de verdoving ben ik wel in staat verder te lopen. Nu op sandalen gaat het goed. Mijn wonden genezen langzaam. Ik hoop dat ik gelegenheid genoeg krijg om voorlopig even op sandalen door te lopen. Comfortebly Numb gaat ook nog over Pink die een gevoel uit zijn kindertijd opnieuw ervaart. Ik ervaar dat mijn huidige gedrag voortkomt uit hoe ik mij als kind in bepaalde situaties ben gaan gedragen. Toen was dat goed, maar als volwassene dien je je anders te gedragen. Nou dat was een hele beschouwing tijdens Pasen. De volgende keer ga ik het weer over wandelen hebben. Lieve groeten Drikus