Een stukje door de jungle

Dag 25  20km

Vandaag vertrokken we enkele kilo's zwaarder dan we gekomen waren. Niet dat we zo uitgebreid getafeld hadden,maar we hadden inkopen voor de dag en de avond maaltijd gedaan. Onderweg hebben we vooral over wegen met 19 letters,zonder klinkers,oftewel boerenlandweggetjes gelopen.(citaat Tejo) Dat kan soms erg vermoeiend zijn,omdat je telkens het goede spoor moet opzoeken. Dan eens links van de weg,dan weer rechts en soms ook over het midden. Dan weer is de ondergrond hard,maar vol kuilen en vervolgens loop je op zacht gras of bladeren. Erg "afwisselend" zou je kunnen zeggen. Wij vonden het echter niet spannend genoeg. Toen de routemarkering scherp links aangaf kozen we het meest linkse pad. Na enige honderden meters zagen we een hek opdoemen. We besloten door te lopen. Misschien was er wel een poortje of zou het hek open kunnen. Helaas niets van dit alles. Wel een ree dat ons aanstaarde. Het dacht waarschijnlijk: " jullie kunnen me niets maken want jullie zitten achter een hek".Er zat niets anders op dan het hele stuk weer terug te lopen. Totdat Tejo een man uit een paadje zag komen, dat nauwelijks een paadje leek. Waar die man het paadje is ingegaan kunnen wij er weer af. Het paadje liep parallel aan de weg die wij moesten hebben. Dus wij dar smalle paadje in. Steeds verder,soms werd de weg versperd door omgewaaide bomen. De weg die we moesten hebben bleef in het zicht. We konden de weg echter niet bereiken. Deze werd afgescheiden door een ondoordringbare bossage. Hoe zouden we ooit uit deze jungle,want daar leek het op  komen? Op een gegeven moment zagen we toch iets van een helling omhoog naar de weg. Wij de helling op. Deze was dicht begroeid met Franse bramenstruiken. Die hebben een stuk langere takken dan die wij in Nederland kennen. Die doornige  takken kunnen zich zo fijn aan je kleding hechten. Met grote kans op scheuren. Duw je ze aan de kant, dan heb je gelijk een schram op je hand of arm. Ondertussen moesten we onze rugzakken  ook nog tussen de struiken  door manoeuvreren. Om de moeilijkheidsgraad nog eens te verhogen moesten we bovendien nog kruipdoor, sluipdoor omgewaaide bomen vermijden. Met veel moeite wisten we uiteindelijk, zonder kleerscheuren de jungle te verlaten en de goede route te bereiken. Vandaar bereikten we onze bestemming: de VVV in Saint Sever. Aldaar werden we verder geholpen door een alleraardigste jonge dame. Zij schreef ons in en gaf ons weer zo'n mooie stempel in onze Credential. Tenslotte verloste ze ons van enkele euro's, als tegenprestatie. Ze had ons ook een code meegegeven om de deur van ons verblijf te kunnen openen.Maar hoe we ook toetsen en trokken aan de deur,deze ging niet open. Net op het moment dat wij plan B in werking wilden stellen, kwam er een alleraardigste meneer aanlopen. Spreken jullie Nederlands, vroeg hij.Zeker spreken wij Nederlands. Oké dan zal ik de deur voor jullie opendoen. Nu bleek dat de aardige jonge dame van de VVV ons een onvolledige code had meegegeven. We vroegen de Nederlands sprekende meneer met een Belgisch accent of hij uit België kwam. Nee, hij is een rasechte Fransman. Hij heeft wel in België gewerkt en wil je je in België verstaanbaar maken dan is Frans niet voldoende. Dan moet je ook Vlaams kunnen spreken. Meneer gaf ons vervolgens allerlei tips waar we goed onze boodschappen konden doen. Ook heeft hij voor de komende twee dagen een overnachtings-adres voor ons gereserveerd. Vandaag verblijven we overigens weer op een bijzonder plek. We zitten in het klooster van de Jacobijnen,annex museum. Straks nog een glaasje wijn met wat chips en dan kunnen we ons voorbereiden op de dag van morgen. Hoe die vergaat horen jullie dan wel weer.

a demain