The three Musketeers

Dag 32 Anthien Saint Reverien 32 km

Na uitgezwaaid te zijn door Arno van pelgrims herberg La Chemin d'esprit ging ik weer op mijn sandalen op pad. Arno had eerst nog met de steel van een hamer mijn schoenen wat ruimer gemaakt. Bij hem had het geholpen tegen blaren op de hielen. Wie weet heeft het effect. Nadeel van het op sandalen lopen is dat de zware schoenen in de rugzak moeten. Daar had Frits, vrijwilliger op de Chemin d'esprit weer een idee voor. Hij stelde mijn rugzak wat bij, zodat deze meer op mijn heupen steunde. Hierdoor werd de last die op mijn schouders rustte minder. Dat scheelde aanmerkelijk. Bert  uit Groningen liep met mij en ook Simon uit Beieren sloot bij ons aan. Simon had gisteren ook al een stuk met ons meegelopen. Bert en ik vroegen ons af wat een jonge knaap van begin 30 er aan vond om samen op te trekken met twee bejaarde Nederlanders. Simon had echter de grootste lol. Bij elke opmerking van ons begon hij aanstekelijk te lachen. Toen  Bert opmerkte dat we net the three Musketeers waren lag hij in een deuk. Erg fijn om zo'n lachebek bij je te hebben dat maakt het lopen wel gezellig. De kilometers vliegen zo voorbij en ondertussen konden we ook nog genieten van het mooie landschap en de vele koeien die telkens vrolijk, nieuwsschierig aan kwamen huppelen. Aangekomen in Corbigny konden we op de markt onze boodschappen voor het avondeten doen. We maakten gebruik van de gelegenheid om even op een terrasje tegenover een Hollandse poffertjeskraam iets te drinken. Er zijn veel Nederlanders die in deze streek, de Moran een tweede woning hebben, of zelfs permanent zijn gaan wonen. In Corbigny troffen we ook (the Sundance) Kid uit Amsterdam, die we al in Vézelay ontmoet hadden. Kid sloot zich ook bij ons aan. Toen hij tijdens een rustpauze over vier Musketeers begon lag Simon al weer in een deuk. Ongeveer 7 km voor onze overnachtingsplek namen we afscheid van Simon. Hij had een tent bij zich en ging naar de Camping. We zouden hem ongetwijfeld terugzien was de verwachting. Dat dit al na een half uur was was wel heel verrassend. Lachend deelde hij mede dat de camping gesloten was en pas over twee weken zou openen. Bert en ik zeiden: geen sterke smoes, je kunt ons gewoon niet missen. Het is een poos geleden dat ik zo prettig gelopen heb. Op sandalen heb ik nauwelijks last van mijn blaren en pijnlijke plekken. Ik hoop daarom de komende dagen ook op mijn sandalen te kunnen lopen.                                        Ik wens iedereen fijne Paasdagen. Groetjes Drikus