Santiago is in zicht

Dag 55  33km

Vandaag zo ongeveer de laatste kilometers richting Santiago gelopen. Hoewel er redelijk wat wandelaars onderweg waren was het niet zo druk als ik verwacht had. Inmiddels,zijn door mij diverse thema's aan de orde gesteld. Over één ding wil ik het nog in het bijzonder hebben. Dat is het slapen in stapelbedden op slaapzalen. Iets wat regelmatig  voorkomt op de Camino. Op de eerste plaats krijg je te maken met mensen die snurken. Daar is geen kruid tegen gewassen. Je moet het maar nemen zoals het op je af komt. Want als je je er aan ergert wordt het alleen maar lastiger. Een ander probleem is, waar laat je je spullen? Sommige slaapzalen zijn zo volgebouwd met stapelbedden dat er amper nog iets bij kan. Je rugzak zo neerzetten dat iemand anders er geen last van heeft wordt dan een hele uitdaging. Dan is er het punt van nachtelijk toilet bezoek. Dat is ook niet zo maar even gedaan.Ik moet ' s nachts altijd wel een keer naar het toilet. Ik kan je verzekeren dat is soms een hele onderneming. Een expeditie naar de Sahara is er niets bij. Een voorbeeld om dit duidelijk te maken. Ik lag in het bovenste bed. Bij elke beweging kraakte en piepte het bed alsjewelste. Ik wilde natuurlijk niet op mijn geweten hebben dat de halve slaapzaal wakker werd. Voorzichtig schoof ik uit mijn slaapzak. Toen dat gelukt was, moest ik op de tast,want het was pikdonker, het trapje vinden. Toen ik dacht dat dat gelukt was, liet ik mij Voorzichtig van het bed zakken om met mijn voeten het trapje te betreden. Inmiddels was ik al een heel eind gezakt, maar helaas geen trapje. Om te voorkomen dat ik met een smak op de grond zou belanden, hijsde ik me maar weer omhoog. Bij de tweede poging raakte ik gelijk het trapje, waardoor deze met een smak tegen het stalen bed knalde. Daar zat ik nou ook niet op te wachten. Maar eindelijk stond ik dan naast mijn bed. Het volgende vraagstuk wat zich vervolgens aan diende was: welke kant moet ik op? Het was immers aardedonker. Achter mij zaten twee kleine raampjes. Daar had ik dus niets aan. Alle andere zijden van de zaal waren pikdonker. Om me te kunnen oriënteren kon ik niets anders bedenken dan het licht van mijn mobiel te gebruiken. Al schijnend kon ik me naar de deur begeven. Daarbij moest ik mij min of meer slalommend tussen de bedden door begeven. Op weg naar de deur struikelde ik bijna en dreigde ik op mijn gezicht te vallen. Rugzakken lagen namelijk her en der verspreid. Dat kon ik nog net voorkomen door me aan het eerste het beste bed vast te grijpen. Bijna had ik daarbij iemand die rustig lag te slapen te pakken. Na al deze omzwervingen was het me eindelijk gelukt het toilet te bereiken. Ondertussen was ik wel helemaal afgekoeld met mijn blote voeten op de koude stenen vloer. Je moet er tenslotte wel wat voor over hebben om een plasje te kunnen doen. Morgen ben ik op tijd in Santiago. Ik verwacht dan niet zoveel nieuws te hebben. Het zal dus wel een kort verslag worden.

a mañana