En de karavaan die trekt voort

Dag 35  31km

Prachtig al die pelgrims voor mij. Ze vormen een sliert van individuen op de bochtige berghellingen. In de prille ochtendzon lijkt het op een karavaan op weg. Op weg waar naartoe? De één is op weg naar Logrono, de ander naar Burgos. Velen zijn op weg naar Santiago de Compostella. Eigenlijk zijn dat maar stipjes op de aardbol. Velen gaan voor de ontmoeting. Ontmoeting, net zo'n mooi woord als de Camino. Zo veel zeggend. De weg, die iedereen moet gaan. Op zijn manier. Op zijn tijd. In zijn tempo. Ontmoeten betekent ook niet moeten. Dat is het mooie eraan. Niets moet. Jij bent het zelf die bepaalt of je de ontmoeting aangaat of niet.  De mooiste en meest waardevolle ontmoeting die je kunt hebben is die met jezelf. Als dat je overkomt ben je een gezegend mens. Ondertussen trekt de karavaan voort. En waar ben ik dan naar onderweg? Mezelf ben ik onderweg al op diverse manieren tegen gekomen. De meest verrijkende ervaring was wel dat ik me heb losgemaakt van mijn ouders. Normaal begin je in de pubertijd met het je losmaken van je ouders. Ik heb er bijna 60 jaar over gedaan om me helemaal los te maken. Daarbij had ik de Camino nodig. Nu hoef ik mij niet meer zo druk te maken over zaken die ik oneerlijk of onrechtvaardig vind. Ik hoef niet meer te lijden om een zinvol leven te kunnen leiden. Ik ervaar in dat proces dat ik doorgemaakt heb een enorme vrijheid. Een vrijheid die er gewoon is, zonder er voor te hoeven strijden. Dat is toch een prachtige conclusies. Dus zeg ik

a manana