De Voorbereiding

Sommige mensen zeggen dat het niet nodig is te trainen voor de Camino . De reis op zich is al een goede training.  Mijn motto is: Tijdens het trainen mag je kapot gaan,tijdens de voettocht is het vooral de bedoeling dat je geniet. Voor het eerste deel van mijn motto ben ik geslaagd. Ik heb vooral getraind op het landgoed Twickel bij Delden. Daar heb ik gelopen over modderige karrenspoten, door weilanden en over glooiende wegen. In de winter moest ik voorkomen dat ik in koeievlaaien stapte en zorgen dat ik niet door het ijs op het karrenspoor trapte omdat ik anders natte voeten zou krijgen. Op een keer struikelde  ik, nadat ik een klaphek had geopend over een dikke kei. Ik probeerde met mijn knieën de val te breken. Dat lukte niet. Onmiddellijk zette ik beide handen op de grond. Door het gewicht van mijn rugzak klapte ik echter voorover met mijn hoofd op de bevroren grond. Gelukkig behalve een schram zonder ernstige gevolgen. 

Een andere keer dacht ik in al mijn overmoed na een paar keer gelopen te hebben al wel een tocht van 30 km aan te kunnen. Na 20 km was het helemaal op. Ik had toen nog 10 km voor de boeg om thuis te komen. Ik had er geen rekening mee gehouden dat ik niet voor het donker thuis zou zijn. Toen het donker werd besloot ik om niet de onverlichte bospaadjes te volgen maar langs de grote weg te lopen. Ook dat viel niet mee. De meeste wegen waren onverlicht. Automobilisten zagen me laat. Telkens was ik genoodzaakt om met mijn uitgeputte lichaam in de berm te springen. Thuis gekomen was ik helemaal kapot. Ik kon niets meer uitbrengen en heb de hele avond op de luie stoel gelegen. 

Nu zou je de indruk kunnen krijgen dat de training één en al ellende was. Dat is zeker niet het geval. Ondanks de ontberingen heeft het me ook veel voldoening gegeven. Het feit dat het me toch maar weer gelukt was. Meestal was het gewoon fijn om te lopen. Genieten van de natuur. Zeldzame vogels zoals een paartje zilverreigers zien. Mijn gedachten de vrije loop laten gaan. Steeds meer met een gevoel ik ben er klaar voor. 

Gisteren had ik nog even willen lopen. De wekker gezet. Ik had een slechte nacht gehad en besloot om te blijven liggen. Achteraf ook een goede keuze gezien het slechte weer. ''s middags samen met Gonnie op youtube naar The Way gekeken. Een film over een Amerikaanse oogarts (Martin Sheen) die onvoorbereid de Camino gaat lopen. Zijn zoon is tijdens de Camino omgekomen en zijn vader gaat op verschillende plekken op de Camino de as van de zoon uitstrooien. Een aangrijpende en ontroerende film. Zeer de moeite waard om te kijken. 

 Nou tot gauw maar weer. Drikus