Cruz de Ferro het hoog(s)tepunt van de Camino Français

Dag48  27km

Na het Spaanse ontbijt ben ik weer vroeg op pad gegaan. De wandelaars beginnen om 6.15 uur klaar te maken voor hun tocht. Mijn wekker staat op 7.00 uur. Je wordt echter van zelf wakker door al het gestommel om je heen. Het Spaanse ontbijt bestond uit biscuitjes en een minuscuul cakeje. De koffie was oploskoffie en ter compensatie kreeg je nog een banaan mee. De Amerikaanse hospitalero's waren overigens allerhartelijks. Geen moeite om het je naar de zin te maken was hen te veel. Na zo'n twee kilometer lopen kwamen we aan bij het hoog(s)te punt van de Camino Français, het Cruz de Ferro. Daarover straks meer. De route was weer schitterend. Dan weer mooie vergezichten,afgewisseld met heide in een heuvellandschap. Het deed mij denken aan de Sallandse Heuvelrug. Er stonden mooie bloeiende en geurende bloemen. Bovendien was het ook nog zonnig. Kortom een genot om hier te kunnen wandelen. Regelmatig gingen we door een dorpje. Soms zag zo'n dorp er welvarend uit. Andere dorpjes waren duidelijk aan het verpauperen. De middenstand in de dorpjes deed erg haar best de pelgrims het naar de zin te maken. Gezellige terrasje en leuke barretjes. Vaak werd er een ontbijt aangeboden en werd er reclame voor belegde broodjes gemaakt. Ik zag Spaanse wandelaars om 10.00 uur al achter een groot glas bier zitten. Bij zo'n rustpunt in een dorpje trof ik ook Roelof weer. Hij vroeg of ik bij hem kwam zitten en dat heb ik gedaan. We hebben een leuk gesprek met elkaar gevoerd.                                    Dan nu wat meer over het Cruz de Ferro. Volgens de legende gooiden pelgrims in de middeleeuwen stenen naar het kruis om op die manier de kathedraal in Santiago de Compostella te steunen. Sinds dien is het traditie dat pelgrims een steen of een ander voorwerp bij het kruis neerleggen. Die steen symboliseert een last die de pelgrim heeft meegezeult,of de zonden die hij heeft begaan. Door die steen achter te laten wordt de pelgrim bevrijd van zijn last. Ook ik heb me voorgenomen om een last van mij hier achter te laten. Terwijl ik mijn aandacht hierop richtte zijn een aantal zaken me duidelijk geworden. In 2019 ben ik gestopt met mijn Camino vanwege een ontsteking aan mijn kleine teen en een blessure aan mijn hielen. Die Camino heb ik veel pijn geleden. In de Camino van dit jaar is mij duidelijk geworden dat ik het lijden van mijn vader tijdens zijn ziekte heb over genomen. Ook heb ik in 2019 mijn moeder kunnen vergeven dat zij in mijn ogen mij als kind vaak oneerlijk en onrechtvaardig heeft behandeld. Van die last van mijn ouders heb ik mij op het Cruz del Ferro ontdaan. Als symbool voor de pijn die ik geleden heb,heb ik er een verbandpleister die ik bij mijn behandeling in de huisartsenpost in Augy sur had meegekregen,achtergelaten. Als symbool voor verbinding tussen het oude en het nieuwe heb ik een rolletje verband neergelegd. Er is een verband tussen datgene wat ik in mijn leven als overtuiging meedroeg en de manier waarop ik nu terug kijk op dat verleden. Bovendien verbind verband ook. Ik ga nu vooral op zoek naar verbinding met op de eerste plaats mijn dierbaren. Om dat zo uit te voeren bij het Cruz del Ferro was een emotioneel moment voor mij. Daarna voelde ik mij een stuk lichter. Het lopen ging toen ook heel gemakkelijk en ik heb erg kunnen genieten van al het moois dat ik onderweg tegenkwam.