Even wat kalmer aan

Dag 21 van Montmort naar Baye. 15 km

Na het ontbijt bracht mijn gastheer met zijn auto mij keurig naar de plek waar hij mij gisteren opgepikt heeft. Prima service toch? Velen Lopen van Montmort naar Sezanne een afstand van zo'n 32 km. Ik heb besloten het even wat rustiger aan te doen en die afstand op te splitsen in twee etappes van rond de 16 km. Om dat te regelen viel echter niet mee. Er zijn hier weinig dorpen en die dorpen hebben ook nog eens weinig voorzieningen. De contactpersoon voor pelgrims in het enige dorp van redelijke afmetingen bleek niet aanwezig. Het is hier vakantie en dan ligt er veel plat. Gelukkig wilden de mensen waar ik verbleef er wel een aantal telefoontjes aan wagen. Echter niemand gaf thuis. Mevrouw heeft zeker drie voicemails ingesproken met het verzoek terug te bellen. Nooit meer iets van gehoord. Hotels in de dorpen zijn op zondag vaak gesloten bleek nu. Vanochtend aan het ontbijt vroeg ik mevrouw of ze ook contact gehad had met de bed and breakfast Ambiances in Taulus-Saint-Prix. Dat had ze niet. Ze zou gelijk nog even bellen. Warempel ik kon er terecht, maar wel pas vanaf 16.00 uur. Geen probleem want ik loop toch niet als een kievit. Ik had ook besloten om de snelste weg te kiezen. Gewoon lang de regionale weg D951. Niet over gezellige bospaadjes, waar je telkens een goede ondergrond moet zoeken, of dan weer kleien en klauwend omhoog. Nee gewoon asfalt onder mijn gepijnigde voeten. Als ik het mij wat makkelijker maak, laat ik het dan ook goed doen. Om 1400 uur was ik in Taulus-Saint-Prix aangekomen. Even zoeken en ja daar was Grandrue de Baye nr. 29.Niemand thuis natuurlijk. Het was immers nog geen 16.00 uur. Even wat aan het hek gemorreld en ik kon de tuin. Ik had mijn ook al op een bank laten vallen. Daar kon ik het wel een paar uur uithouden. Niet gek met de champagnevelden achter mij en voor mij heuvels begroeid met bloeiende fruitbomen. Het grote wachten was begonnen. Het werd 16.00 uur. Niemand aanwezig. Het werd 16.30 uur nog steeds niemand aanwezig. Dan de buren eens vragen. Weet u hoe laat uw buren van de bed en breakfast thuis komen? Wie woont daardan, was zijn wedervraag. Ja jij bent de buurman. Een half uur te laat is blijkbaar heel normaal in Frankrijk. Gewoon nog even wachten zij hij. Om 16.45 besloot ik toch eens te gaan bellen. We hebben om 16.00 uur afgesproken en inmiddels is het 16.45. Ik ben gewoon thuis zei een mevrouw aan de andere kant van de lijn. Nou breekt mijn klomp. Ja ik ben gewoon thuis naast de kerk. Hoe ik ook tuurde, er was geen kerk te bekennen. Ik besefde dat hier iets helemaal fout was gegaan. Ik zit in Taulus-Saint-Prix zei ik. De mevrouw zei, ik begrijp je zit in een straat met dezelfde naam als de straat waarin ik woon. Ik woon in Baye. Blijkbaar was ik dus ca. 3km terug al aan haar huis voorbij gelopen en had ik kunnen wachten tot ik een ons weeg. Zal ik je komen halen zei de mevrouw. Nou dat liet ik me geen twee keer zeggen. Binnen 5 minuten stond ze met haar auto voor me en bracht ze me naar haar schitterende bed en breakfast. Even later zat ik achter het stokbrood met de Franse kaasje. Zo was vandaag eind goed al goed. A bientot Drikus