Een gezegende dag

Dag 9 Scherpenheuvel Enines 38 km

Toen ik vanochtend opstond stond het ontbijt al voor mij klaar. Speciaal voor mij was er een tafeltje gedekt. Het moet niet gekker worden. Camino cadeautjes zoals iemand zei. Nou de dag had nog meer cadeautje voor mij, zal later blijken. Met de zegen van de pater, hierbij drukte hij met zijn duim op mijn voorhoofd, ging ik de frisse ochtend tegemoet. Het zal wel aan die zegen gelegen hebben want mijn dag kon niet meer kapot. Geen berg was me te veel en geen zee te hoog. Dat laatste was trouwens niet zo moeilijk want ik heb geen zee gezien. Ik had best tegen deze dag opgezien. Een route van 38 km. Dat is toch wel het maximum wat ik aankan. Bovendien vroeg ik mij af of mijn blaren voldoende hetsteld waren om zo'n lange tocht al aan te kunnen. Bij mijn vertrek besefte ik nog niet eens dat ik nu in de Ardennen zit. Vele klimmen en dalen. Ook moest ik door de hel van het noorden, de kasseien wegen waarover de wielerklassiekers gaan. Ja zou krijg je de zegen en even later zit je in de hel. Ook daar heb ik mij uitgered. Al viel het soms niet mee. De kasseien drukken aardig tegen je voeten. Daar is geen ontkomen aan. Soms ls er een egaal strookje of een strookje gras aan de zijkant. Dan  Kun je even ontspannen. Alsof die inspanningen nog niet voldoende waren moest ik mij ook nog door smalle paadjes onder half omgewaaide bomen door wurmen. Een paar kilometer voor het einde van de etappe voerde mijn GPS mij over een boeren akkerland. Ploegend en struikelend ging ik honderden meters voort. Ik snap van mezelf niet hoe ik hem dat geflikt heb. Het moet die dekselse Pater zijn met zijn zegen. En anders is Jacobs mij van dienst geweest. Ik hoor vaak van Pelgrims dat je goed voor jezelf moet zorgen en goed naar je lichaam moet luisteren. Ze hebben het dan over goede voeding, voedingssuplementen, vitaminen en medicijnen. Goed luisteren naar je lichaam is op tijd stoppen, klachten serieus nemen enz. Ook hierin doe ik het op mijn eigen wijze. Voel ik moeheid dan doe ik ik er nog een schepje bovenop. Ik luister echt wel naar mijn lichaam. Wordt het te gek dan stop ik en rust even. Ik moet goed op mijn water huishouding letten. Ik ben gevoelig voor nierstenen,al heb ik daar gelukkig al jaren geen last meer van gehad. Toch drink ik eigenlijk veel te weinig. De dag door drink ik hoogstens 1 tot 1 1/2 liter water om het pas aan te vullen als ik 's avonds klaar ben met lopen. Medicijnen en andere drugs heb ook niet meegenomen, behalve mijn blarenpleisters. Die hebben overigens hun nut al bewezen, Blijkbaar heb ik een sterk lichaam. Voor een deel geërfd van mijn ouders. Mijn vader was een sterke sportieve man. Helaas is hij maar 57 geworden. Dat was het gevolg van die k. ziekte. Mijn moeder was een sterke vrouw. Zij is 80 geworden. Ze zou veel ouder geworden zijn als ze gelukkiger was geweest. Ik heb het haar ook niet altijd even gemakkelijk gemaakt. Sorry ma. Ik heb deze etappe opgedragen aan jou!                                                            Om te besluiten nog een leuk verhaal. Onderweg ben ik in België vaak welkom geheten door wild blaffende en angstaanjagend uitziende honden. Ik was telkens blij dat ik ze zonder kleerscheuren gepasseerd was. Toen ik een keer stopte om mijn boterhammen op te eten kwam er heel voorzichtig een hondje in mijn richting. Verwachtingsvol keek hij mij aan. Ik wist niet wat hij van mij verwachtte. Totdat ik een klein balletje ter grootte van een knikker voor hem zag liggen. Ik pakte het balletje en gooide het weg. Het hondje er achteraan en legde het balletje weer voor mij. Dit proces herhaalde zich enkele keren tot grote blijdschap van het hondje. Today hij het balletje niet meer terug kon vrinden. Droevig keek hij mij aan. Wat nu? Het hondje keek om zich heen en tot zijn grote vreugde zag hij een blauw balletje ter grootte van een tennisbal. Ons spelletje kon nog even doorgaan. Hondje blij, ik blij.        Dit was het dan weer.  Groetjes, Drikus