Partir c'est mourilr un peu

Dag 28  27km 

Vanmorgen werd ons ontbijt geserveerd met om ons heen 10 huiskatten en 2 zwerfkatten. Een vrolijke boel. Toen Tejo en ik vertrokken regende het. Voor we weggingen moesten we eerst onzelf en de spullen inpakken om te voorkomen dat de boel nat zou worden. Nadat dat gebeurd was konden we op weg. Al snel moesten we glibberen en letterlijk kleien om vooruit te komen. De kleigrond was zo nat geworden dat we telkens weggleden. Al snel bleef Tejo daarbij achter. We hadden afgesproken dat ik met Tejo zou samen lopen tot de plaats waar hij zou overnachtten. Daarna zou ik alleen verder lopen. Onder deze omstandigheden leek mij dat echter niet zo'n goed idee. Om telkens op Tejo te moeten wachten met nog een flinke afstand voor de boeg zou weleens erg zwaar kunnen worden. Ik besloot daarom Tejo boven aan de heuvel op te wachten om daar reeds afscheid van hem te nemen. Misschien dat we elkaar onderweg nog zouden treffen. In ieder geval wenste ik hem een bon  camino. Nog een keer omkijken, een laatste groet en daar ging ik. Het duurde niet lang of Tejo was uit mijn gezicht verdwenen. Ik werd er een beetje weemoedig van. We hebben immers een dag of 10 dag en nacht met elkaar opgetrokken. Veel verhalen gedeeld en elkaar tijdens moeilijke momenten gesteund. Dat zo maar los te laten is niet altijd makkelijk. Talloos waren de momenten waarop Tejo even stil hield om een hagedis,een spitsmuis of een ander kruipend diertje aan te wijzen. Ook de insecten ontgingen hem niet. Of het nu om een rups,een schaatsenrijdertje,of een wespenkoningin ging, alles kreeg zijn aandacht en werd met mij gedeeld. Niet alleen de dieren ook de planten werden benoemd. Elke dag opnieuw hielden we diverse keren halt,zodat Tejo er zeker van kon zijn dat hij de goede benaming aan de munt,wolfsmelk of wat voor plantje dan ook had gegeven. Klasse Tejo! Nu is daar dan een eind aangekomen en gaat ieder van ons zijn weg. Wennen was het nog wel zo'n eerste dag. De wandeling op zich verliep prima. Ook de wat extra kilometers in moeilijke omstandigheden waren goed te doen. Toen ik op mijn overnachtings adres, een voormalig Franciscanenklooster aankwam was er niemand aanwezig. Ik ben maar even op de bank buiten gaan zitten wachten. Na ongeveer een kwartier, zag ik twee mannen de brandtrap opgaan. Een van die mannen liep korte tijd later langs me heen. Hij gaf echter geen reactie. Hij deed de deur van het kantoortje open en even later weer op slot. Toen hij voor de derde keer langs liep besloot ik hem aan te spreken. Ik zei dat ik pelgrim was en graag wilde overnachten. Dat weet ik was zijn reactie. Krijg ik dan ook te horen hoe dat hier gaat? vroeg ik hem. Dat ga ik je uitleggen,zei hij in redelijk Engels. Ik dacht: ik wacht gewoon af. Korte tijd later vroeg hij of ik mijn credential wilde pakken en hem volgen naar het kantoortje. Vervolgens heeft hij alles uitgelegd en op al mijn vragen een antwoord gegeven. Later die middag bleek het een alleraardigste man te zijn, die mij een biertje en een streekkaas aanbood. Hij vertelde mij ook dat de tocht naar Saint Jean Pied de Port goed op één dag te doen is. Dat zou betekenen dat ik maandag al op de Napolionroute kom. De bergpas over die route is vanwege de sneeuw nu nog afgesloten en zou zondag open gaan.ik ben benieuwd.

Allen een fijn weekend en tot morgen.