Pourqoi c'est si beau a la Meuse?

Dag 11Namen Leffe 28 km

Vanochtend weer op tijd op pad. Gisteren kreeg ik last van mijn kleine teen, die tegen mijn schoen schuurde. De wond was ook wat gaan bloeden. In. Namem eerst maar eens bij de apotheek langs. Pijn is nog te verdragen, maar als het gaat ontsteken ben ik nog verder van huis, ja nog verder. Bij de apotheek aangekomen vertelde ik van de blessure en vroeg om een desinfecterend middel. Hij begon toen over grote coupures. Om nu gelijk al over geld te beginnen, terwijl ik nog niets gekocht had vond ik niet bepaald klantvriendelijk. Afijn hij bedoelde met grande coupure de grote van de wond. Omdat mijn pink ongeveer net zo groot is al mijn kleine teen kon ik dat op mijn pink aanwijzen. Hij had het begrepen en stoof weg. Om even later terug te komen met een grote spuitbus. Nou zo'n grote rugzak had ik ook weer niet bij me. Ik vroeg of het niet wat minder kon. Weer ging hij er tussen uit om even later met een handzamer formaat terug te komen. We werden het eens, ook over de prijs en ik kon mijn tocht door Namen vervolgen. 26 km langs de Maas. Wat is dat een schitterende rivier. Elke bocht biedt een nieuwe verrassing. Leuke dorpjes waar ik door heen kwam. De Rijn is mooi, maar de Maas is zeker zo mooi. Jammer dat mijn teen zo pijnlijk was. Anders had ik er nog meer van genoten. Ik probeerde op iedere uitademing mijn pijn uit te blazen. Dat ging zo een aantal kilometers goed. Totdat de pijn heviger werd. Zo verder lopen was niet meer te doen.Ik was halverwege en besloot mijn kissies om te ruilen voor mijn sandalen. Opgewekt stapte ik verder, samen met mijn jubelende tenen. Het feest was echter maar van korte duur. Na enige tijd begonnen de bandjes van mijn sandalen ook te knellen. De pijn was wel te verdragen.Na een km of 3 had ik weer het juiste ritme gevonden en kon ik gewoon door stappen, zonder telkens mijn kleine teen te hoeven ontzien. Toen ik bij de abdij in Leffe aankwam kon ik de toegangsdeur niet vinden. Heel makkelijk zei me je neemt gewoon de grote deur. Ik zag een grote deur waar een touwtje met een houten bal aan hing. Aha, de klopper dacht ik. Dus ik rammelde met de bal op de deur. Maar er kwam niemand. Is het dan misschien het touwtje van Jan Terlouw bedacht ik mij. Je weet dat touwtje dat je ouders in de brievenbus hadden hangen, zodat jij als kind naar binnen kon. Dus ik trek aan het touwtje en duw wat aan de deur en plotseling sta ik in een kerk. De kerk is echter afgesloten met een groot ijzeren hek. Ik kan er niet in. Ik kan er ook niet meer uit want de massieve deur is achter mij dicht gevallen. Gelukkig zie ik aan de binnenkant ook een touwtje met een balletje. Na wat trekken aan het touwtje en morrelen aan de deur sta ik weer op straat. Dan de volgende grote deur maar proberen. Ik bonk er stevig op om er zeker van te zijn dat ik word gehoord. Geen reactie. Ik loop om de abdij, maar zie verder geen toegangsmogelijkheden. Dan maar bij de buren aankloppen. Hun deur staat open. Een bozer mevrouw zegt waarom heeft u de deur open gedaan. Dat heb ik niet gedaan, die stond open, maar misschien kunt u mij zeggen hoe ik in de abdij kom. Dat wil ze wel en loopt nog een eindje mee. Eindelijk sta ik voor de goede deur en wordt door een jonge dame binnen gelaten. Ze wijst me de voorzieningen en brengt me naar mijn 4 persoons slaapkamer in de voormalige school verderop. Ze wijst de wc en verlaat het gebouw. Ik vroeg of ik een Leffe biertje kon krijgen, daar had ik me erg op verheugd. Een Leffe zat er niet in. Ik moest maar naar de stad gaan. Helaas, dan maar eerst douchen. Ik heb het hele gebouw afgezocht, maar geen douche te vinden. Toen ik het al opgegeven had, bleek tegenover mijn slaapkamer, waar ik een andere slaapkamer verwachtte, toch nog een douche te zijn. Daarna aan het avond rood. Dat was dan weer een verrassing omdat er ook soep en aardappels met groentes geserveerd werd. Zo zie je maar weer. Verwacht je iets dan valt het tegen, verwacht je niets dan valt het mee. Nu ik ga zo slapen op mijn harde matras, hij lijkt wel gemaakt van gietbeton.                                                  Tot morgen maar weer Drikus