Een prachtige wandeling in de bergen met mooie ontmoetingen.

Dag 50  27km

Vandaag stond er een schitterende wandeling in de bergen op het programma. Ik moet nog uitzoeken wat de naam van dit gebergte is, niemand die het me kon vertellen. Om er te komen moet je wel flink wat moeite doen, maar dan wordt je ook beloond. Als je echt van klimmen houdt kon je ook nog een alternatieve route kiezen. Deze voerde kort na de start in Villafranco over een bergtop. Ik heb voor de vlakke route gekozen. Deze ging voor een deel langs de provinciale weg. Op zich ben ik niet zo weg van deze routes. In dit geval liep je afgescheiden van het overige verkeer. Op deze zondagochtend was er ook bijna geen verkeer. Het was dus rustig wandelen op een verharde weg. De uitzichten waren prachtig. Omdat je niet op het pad hoefde te letten kon je optimaal genieten van de natuur. Als gezegd was de klim naar het plaatsje O Cebreiro een pittige. Het was ongeveer over een afstand van 9 km, steeds maar stijgen. Ongeveer halverwege was er een dorpje. Daarna was het gelijk weer verder stijgen. Wel een erg leuk pad. Ik kwam ook nog een kudde koeien tegen, die door de boer met paard naar beneden werd geleid, waar ik naar boven ging.O Cebreiro is erg toeristisch. Ik hoorde ook een paar keer Nederlands.Om hier te verblijven is prima, genieten van de mooie uitzichten en de leuke woningen.

Wat mij telkens verbaast is dat je vaak die mensen ontmoet die je weten te raken,waar je een klik mee hebt. Ik begrijp nog steeds niet hoe dat werkt. Dat dit toevallig is geloof ik niet zo. Maar wat dan wel? Neem nou de man uit Kansas USA en ik de Tukker uit Hengelo. Hij komt helemaal uit de VS om in Spanje te gaan wandelen. Ik ben in Frankrijk begonnen. De laatste dagen heb ik veel alleen gelopen. In de aankomstplaatsen trof ik dan mensen met wie ik een praatje kon maken. Vandaag had ik mij dat ook zo voorgenomen. Er stond immers een pittige tocht met op het eind een fikse klim op mijn programma. Ik had me voorgenomen mijn energie zoveel mogelijk bij mezelf te houden en niet te verliezen in gesprekken onderweg. Het liep echter anders en ik ook. Ik begon rustig aan,ook om energie over te houden. Na enige tijd liep er een Duitse vrouw voor mij. Zijn had in dezelfde herberg als ik overnacht. Ik ben toch maar een gesprek begonnen en we liepen een poosje samen op. Dat bleek mij helemaal geen extra energie te kosten. Het voordeel is ook nog dat je ongemerkt een fikse afstand aflegt. Omdat mijn tempo iets hoger lag dan de hare ben ik op een gegeven moment weer verder gelopen. Enkele kilometers verderop zag ik een man een bloemetje plukken. Normaal gesproken zou ik er zonder er aandacht aan te besteden voorbij gelopen zijn. Maar nu niet. Ik vroeg hem of het een bijzonder bloemetje was. Nee, was zijn antwoord hij had het bloemetje geplukt voor zijn vrouw, die een stuk achter hem liep. Ik vroeg hem waar hij vandaan kwam. Uit Kansas was zijn antwoord. En waar kom jij vandaan, reageerde hij. Uit Nederland. Oh, zei hij, ik ben veel in Nederland geweest,uit welk deel van Nederland kom jij? Uit het oosten zei ik, dicht bij Duitsland. Dat zei hem niets. Ik dacht ook de meeste Amerikanen komen niet verder dan Amsterdam, Rotterdam en Utrecht als ze een plaats in Nederland moeten noemen. Hengelo of Enschede zegt niemand wat. De man uit Kansas zei dat het ook al lang geleden was dat hij voor het laatst in Nederland was. Hij had er paarden gekocht. Ik zei dat in de streek waar ik woon ook goede paardenfokkers wonen. Plotseling kreeg hij een ingeving. Hij had verbleven bij hotel Droste.  Nou en of ik hotel Droste in Tubbergen ken. Het ligt in mijn eigen Twente. Toen vertelde hij dat hij bij Maathuis paarden had gekocht. Zijn zus ging soms nog wel naar die omgeving om paarden te kopen. Ik zei dat Twente een erg mooie streek was en dat het stadje Ootmarsum een heel leuk stadje is. Prompt stuurde hij een appje naar zijn zus dat Ootmarsum erg leuk moest zijn. Als je op deze manier een klik ervaart is het makkelijker om ook over wat gevoeliger dingen te praten. Dus al gauw ging het gesprek over de relatie die ik met mijn ouders had en dat ik tijdens de Camino geleerd heb daar anders mee om te gaan. Vooral aan het moeten lijden was een einde gekomen.Even was hij stil toen zei hij dat hij veel in mijn verhaal herkende. Hij had een hele goede relatie met zijn moeder. Zijn moeder kreeg relatief jong ook kanker,zoals mijn vader. Ze is op 63 jarige leeftijd overleden. Hij was bang dat ze zou lijden. Als dat het geval geweest zou zijn zou hij ook erg geleden hebben. Pijn had zijn moeder niet, want ze kreeg pijnstillers. Ze vond verder veel troost bij haar geloof. Geestelijk heeft ze ook niet geleden. Dat was een hele troost voor hem. Ik blijf het zeer wonderlijk vinden dat dergelijke verhalen tijdens de Camino bij elkaar komen.

Benieuwd wat de dag van morgen ons weer brengt.

a mañana